Spis treści ▼
Czy Hindu Kush jest oryginalną odmianą konopi? Historia geograficzna konopi sugeruje, że jest taka możliwość. Naukowcy uważają, że gatunek konopi indyjskich po raz pierwszy wyewoluował gdzieś w Azji. Badania często wymieniają jako możliwe miejsca pochodzenia konopi dolinę rzeki He Huang, południową Syberię, Azję Południową, Afganistan lub góry Hindukusz.
Same konopie indyjskie to jedne z najdłużej występujących roślin leczniczych na świecie. Obecnie istnieją setki różnych odmian marihuany, z których każda ma unikalny profil chemiczny. Ale która odmiana była pierwsza? Czytaj dalej, aby dowiedzieć się o odmianie, którą wielu uważa za pierwowzór konopi indyjskich.
Czy Hindu Kush jest oryginalną odmianą konopi?
Ale góry Hindukush, od których pochodzi nazwa odmiany Hindu Kush, są najbardziej prawdopodobnym miejscem, w którym narodziły się konopie.
Hindukusz to pasmo górskie o długości 800 kilometrów. Jaki jest jeden z najbardziej przekonujących powodów na określenie pasma gór Hindukusz jako miejsce narodzin marihuany? Rozległy zasięg obejmuje obszar, na którym spotykają się Afganistan, Pakistan i Chiny. Hindukusz jest wspólnym mianownikiem większości teorii na temat geograficznego pochodzenia konopi.
Samo znaczenie słowa „Kush” jest kwestionowane i wywodzi się z perskiego terminu oznaczającego „hinduski zabójca” – w odniesieniu do niebezpieczeństwa związanego z niegościnnością gór. W każdym razie, Kush stał się synonimem marihuany i jest często używany jako sufiks w nazwach różnych odmian, niezależnie od tego, czy te odmiany mają w swoim rodowodzie geny oryginalnego Hindu Kush.
Dowody na uprawy konopi indyjskich w Azji sprzed tysięcy lat
W 2008 roku naukowcy odkryli prawie kilogram 2700-letniej marihuany w grobowcu szamana Gushi na pustyni Gobi. Zaledwie osiem lat później inna grupa naukowców znalazła dobrze zachowany zapas marihuany liczący między 2800-2400 lat w grobowcu znajdującym się w północno-zachodnich Chinach. Jeszcze dwa lata temu we wschodnim regionie Pamiru (w pobliżu zachodnich Chin) naukowcy zidentyfikowali duże ilości THC w starożytnych urządzeniach do palenia, liczących prawie 2500 lat.
Co te odkrycia mają wspólnego? Po pierwsze, stanowią zbiór najstarszych przykładów używania konopi indyjskich w ludzkiej cywilizacji. Po drugie, odkopano je w pobliżu reliktów grup koczowniczych, które prawdopodobnie przemierzały system górski Hindukusz między regionami współczesnych Chin, Afganistanu, Pakistanu i Indii.
Jak więc ta środkowoazjatycka roślina stała się ukochaną odmianą marihuany w świecie zachodnim? Hindu Kush dotarł do Stanów Zjednoczonych w latach 60. i 70. dzięki przybyszom ze „Szlaku Hipisów” — współczesnym wędrowcom, którzy, podobnie jak ich azjatyccy poprzednicy, na tyle pokochali ten gatunek marihuany, że przywieźli ją ze sobą do USA.
Więcej o odmianie Hindu Kush
Gdyby konopie po raz pierwszy wyewoluowały w górach Hindukuszu, musiałyby przetrwać niektóre z najbardziej niestabilnych warunków na Ziemi. Pasmo górskie zawiera wiele szczytów przekraczających 7000 m.n.p.m i znajduje się między dwiema głównymi strefami klimatycznymi w Azji. Monsuny, burze śnieżne i intensywne upały to typowe warunki panujące w tym paśmie górskim.
Fenotyp odmiany Hindukush pokazuje, jak konopie odpowiadały na stresujące warunki klimatyczne. Gęsta warstwa trichomów, niska wysokość i ciasno upakowane kwiaty chronią ją przed trudnymi warunkami, jednocześnie czyniąc ją doskonałą rośliną do uprawy marihuany w domu. Trichomy są wypełnione kannabinoidami, a kompaktowa budowa rośliny sprawia, że jest ona wygodna w uprawie na mniejszych przestrzeniach.
Hindu Kush przetrwał tysiąclecia, więc można śmiało powiedzieć, że jego genetyka jest stabilna i odporna na trudne warunki klimatyczne. Hindukush jest odporny na choroby i szkodniki i zawiera średnio 20 procent THC. Jego profil terpenowy składa się z kariofilenu, mircenu, limonenu i humulenu, a cały unikalny zestaw kannabinoidów i terpenów ma dosyć silne działanie psychoaktywne.
Kiedy Hindu Kush dotarł do Stanów Zjednoczonych, hodowcy byli zachwyceni możliwością wykorzystania go do stworzenia nowych odmian. Czemu? Ponieważ mieli do czynienia z odmianą, która kwitła na wolności od tysięcy lat. Hindu Kush i jego rodowód mają odporną, silną genetykę, która udowodniła, że może wytrzymać próbę czasu.
3 najlepsze hybrydy Hindu Kush
Hindu Kush jest tak popularną odmianą wśród hodowców, że prawdopodobnie widziałeś (i próbowałeś) jej dzieci, które są wynikiem skrzyżowania z innymi odmianami. Oto niektóre z 3 najbardziej polecanych hybryd Hindu Kush:
OG Kush
Być może najbardziej znana odmiana w USA, OG Kush to krzyżówka z dominacją sativy pomiędzy Hindu Kush, Lemon Thai i Chemdawg. Osiąga średnio 26 procent THC, więc jest znaczącym ulepszeniem nieco słabszej odmiany Hindu Kush.
Powszechnie stosowany do radzenia sobie z depresją, lękiem i nudnościami, OG Kush uwalnia bukiet aromatów doprawiony mircenem i kariofilenem, terpenami znanymi z korzyści terapeutycznych, w tym przeciwzapalnych, przeciwbólowych i przeciwutleniających.
Purple Kush
Co się stanie, gdy połączysz ze sobą dwie potężne odmiany Landrace? Purple Kush to jedna z odpowiedzi na to pytanie. Potomek lokalnie rosnących odmian konopi indyjskich – Afghani i Hindu Kush. Purple Kush, podobnie jak jego rodzice, jest czystą odmianą indica zawierającą średnio 27 procent THC.
Purple Kush jest zdobywcą nagrody na High Times Cannabis Cup. Oferuje wiele właściwości terapeutycznych dla tych, którzy preferują owocowy, korzenny i aromatyczny bukiet zapachowy. Osoby używające Purple Kush doświadczają ulgi w bezsenności, lęku i depresji.
Master Kush
Master Kush to jedna z najpopularniejszych hybryd Hindukusha, która powstała po skrzyżowaniu Hindu Kush z odmianą Skunk. Głównym zastosowaniem tej odmiany jest łagodzenie stresu i niepokoju. Silne efekty charakterystyczne dla odmian indica są idealne na wieczorny relaks.
Master Kush jest niezwykle skuteczny w leczeniu bezsenności i może pomóc w radzeniu sobie z przewlekłym bólem. Silna gastrofaza powodowana przez ten szczep może być również przydatna w pobudzaniu apetytu u pacjentów cierpiących na zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja i bulimia i pacjentów w trakcie chemioterapii.