Haszysz lub hasz to koncentrat wytwarzany przez sprasowanie gruczołów żywicznych konopi do formy cegieł, płytek lub walców. Chociaż haszysz jest dziś popularny, to nie jest tak powszechny jak marihuana, ale ma długą i fascynującą historię. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o historii haszyszu, oryginalnego koncentratu z konopi indyjskich.
Początki używania haszyszu
Historia używania marihuany ze względu na jej właściwości znieczulające sięga czasów neolitu, około 4000 lat p.n.e. Konsumpcja haszyszu rozpoczęła się nieco później w Persji (głównie Iran) i Azji Środkowej (głównie Afganistan, Tadżykistan, Turkmenistan i Uzbekistan).
Haszysz, podobnie jak konopie indyjskie, przebył przez Jedwabny Szlak ze wschodniej Azji na Bliski Wschód. Prawdopodobnie na początku używano go jako kadzidła, a nie jako używki czy środka znieczulającego. W starożytności kadzidła, które również były żywicami, były dość cenne, ponieważ od wieków były używane w medycynie i ceremoniach religijnych.
Charas, czyli żywica wytwarzana przez pocieranie rosnących roślin konopi, była najwcześniejszą formą haszyszu. Ale kiedy powstało rolnictwo, około 9000 p.n.e. w Indiach, opracowano tkane sita do oddzielania ziaren od roślin. Te same sita zostały użyte do oddzielenia trichomów od reszty zebranej, wysuszonej rośliny, tworząc pierwszy hasz, jak twierdzi wybitna znawczyni haszyszu Frenchy Cannolli. Charas jest nadal wytwarzany, głównie w Indiach, poprzez ręczne nacieranie żywych roślin. Hasz różni się tym, że jest przesiewany ręcznie lub mechanicznie z wysuszonej już marihuany.
Haszysz w starożytnym świecie
Jedna z najwcześniejszych wzmianek o haszyszu znajduje się w Księdze trucizn Ibn Wahshiyyi, napisanej w X wieku. Istnieją również teksty muzułmańskie z XI wieku, w których przywódcy religijni i świeccy dyskutowali o jego użyteczności.
Niedługo potem historia konsumpcji haszyszu została zawarta w książce Arabian Nights. Haszysz był znany i używany na terenie dzisiejszego Iranu i na całym Półwyspie Arabskim, choć wydaje się, że miejscowi obwiniali Mongołów i sufich o wprowadzenie tej praktyki do tego regionu.
Są też legendy o nizaryjskich izmailitach, bardziej znanych jako Zakon Asasynów lub Hashishin Assassins. Asasyni, posiadający twierdze w Persji i Syrii, którzy byli sektą religijną uformowaną pod koniec XI wieku, około 1090 roku n.e. Nazwa Assassins to „Hashâsīn” w języku perskim i „asāsīn” w języku arabskim.
Istnieją legendy, że założyciel grupy, Hassan-e Sabbāh (pisane również jako Hasan-i Sabbah), spożywał hasz i dostarczał go swoim uczniom, aby zaszczepić lojalność wobec grupy. Uczeni debatują nad słusznością tych opowieści, twierdząc, że słowo „haszyszyn” jest w rzeczywistości mylące. Mówi się, że Hassan-e Sabbāh nazywał swoich wyznawców „asāsīyūn”, co oznacza „ludzie, którzy są wierni fundamentom [wiary]”.
Uważa się, że sekta była błędnie określana jako „Hashishin” w arabskim znaczeniu, co oznacza „użytkowników haszyszu”. Mówiono, że Asasyni byli opisywani jako zjadacze haszyszu i określani byli w uwłaczający sposób przez konkurencyjne sekty, a opisy te nie były oparte na faktach.
Chociaż żadne świadectwa archeologiczne ani pisemne nie dostarczają jasnych dowodów na to, czy asasyni spożywali hasz w ramach swoich tradycji, sama legenda została napisana około 1210 roku n.e. przez Arnolda z Lubeki. Dokumentacja historyczna tej legendy z początku XIII wieku łączy region geograficzny Persji z haszem, jak również dostarcza opisów dotyczących tego koncentratu z konopi i jego skutków.
Tymczasem w 1206 roku n.e. Czyngis-chan zjednoczył plemiona mongolskie i przeniósł je z Rosji do Persji i Azji Środkowej, zabierając ze sobą konopie indyjskie i haszysz.
W tym samym stuleciu Ibn al-Bayṭār, naukowiec urodzony we współczesnej prowincji Malaga w Hiszpanii, opisał odurzającą substancję z Egiptu, którą nazwał „hasziszah”. W następnym stuleciu, w 1378 roku n.e., w publicznym obwieszczeniu ogłoszono, że spożywanie haszyszu zostało zakazane przez Soudouna Sheikhouniego, emira osmańskiego w Egipcie. W swoim obwieszczeniu wezwał do zniszczenia wszystkich roślin konopi i ukarania każdego, kto używa haszyszu, karą więzienia i wyrwaniem zębów.
Używanie haszyszu nadal zyskiwało na popularności w Egipcie do końca średniowiecza i podczas podziału Imperium Osmańskiego, pomimo zakazu i surowych kar ze strony władz.
Kiedy haszysz dotarł do Egiptu, jego popularność nadal się rozprzestrzeniała. Mówi się, że plemiona berberyjskie z Afryki Północnej wprowadziły haszysz do jednego z jego współczesnych rajów, Maroka.
Haszysz we współczesnych czasach
Konsumpcja haszyszu nadal rosła, a główna metoda konsumpcji przeszła z jedzenia na palenie wraz z pojawieniem się tytoniu w XVI wieku. W XVIII i XIX wieku zmiany metod produkcji pomogły zwiększyć ilość produkowanego haszyszu i dystrybucję w miarę wzrostu popytu na hash.
W 1798 roku, podczas francuskiej okupacji Egiptu, generał brygady Napoleon Bonaparte zakazał konsumpcji konopi i haszyszu oraz nakazał publiczne spalanie haszyszu przywożonego do kraju. Uważał, że używanie haszyszu i konopi skutkowało zaburzeniami psychicznymi, nadmiernie pobłażliwym zachowaniem i zakłócało racjonalne myślenie.
Pomimo prób Bonapartego, jego własne francuskie wojska z Armée d’Orient oraz grupa naukowców, inżynierów i artystów z Commission des Sciences et des Arts po odbyciu służby w Egipcie wywieźli haszysz z powrotem do Francji.
Le Club des Hashischins — pisany również jako „Club des Hashishins” lub „Club des Hachichins”, co tłumaczy się jako Klub Zjadaczy Haszyszu — utworzony w Paryżu w 1843 roku. Grupa odbywała comiesięczne spotkania w hotelu Pimodan, aby eksperymentować i badać efekty haszyszu, ponieważ członkowie klubu byli zainteresowani możliwością, że może on zwiększyć ich kunszt i pomysłowość. Wielu uczestników należało do paryskiej inteligencji, w tym znani pisarze (Alexandre Dumas, Théophile Gautier, Victor Hugo, Honoré de Balzac), malarze (Eugène Delacroix) i inni członkowie elity intelektualnej Paryża.
Dr Jacques-Joseph Moreau, lekarz psychiatra, był kolejnym znaczącym członkiem klubu, który napisał pierwszą publikację lekarską na temat wpływu haszyszu na ludzki układ nerwowy. Moreau chciał dowiedzieć się, jak leczyć choroby psychiczne; zdobył dużo wiedzy z pierwszej ręki na temat haszyszu dzięki samo-eksperymentowaniu. Jego książka, zatytułowana Du Hachisch et de L’aliénation Mentale — Études Psychologiques (Hashish and Mental Illness — Psychological Studies), została opublikowana w 1845 roku i otrzymała wyróżnienie honorowe Francuskiej Akademii Nauk w 1946 roku. Praca pomogła uzasadnić i legitymizować haszysz, wspierając jego medyczne właściwości.
Od połowy lat pięćdziesiątych hipisi z krajów zachodnich zaczęli podróżować z Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec i Włoch przez Azję Środkową do Indii i Tajlandii przez tak zwany Szlak Hipisowski (Hippie Trail lub Overland). Dużą atrakcją były łatwe, niedrogie, legalne narkotyki, które można było znaleźć po drodze, w tym konopie indyjskie i haszysz. W latach 60. produkcja haszyszu w Maroku naprawdę wzrosła, po części z powodu Hippie Trail.
Historia haszyszu z pewnością jest nieco trudna do ustalenia. Niektóre źródła podają, że najstarszą ciągłą kulturę produkcji haszyszu można znaleźć w Afganistanie, który jest obecnie największym producentem najwyższej jakości haszyszu. Ale produkcja haszyszu wciąż ma miejsce w Indiach, Nepalu i innych obszarach, w których się narodził. Maroko i Hiszpania zdecydowanie przyczyniają się do tego, ale także Kalifornia i inne części Stanów Zjednoczonych. Wraz z rozpowszechnianiem się legalizacji marihuany rozwija się uprawa i zainteresowanie produkcją żywicy, w tym starożytną formą popularną zarówno wśród Mongołów, Persów, jak i hippisów – haszyszu.
